نکنــــد مــوســم سفـــر بــاشد      
     

     
ساربان خفته و بی خبر بــاشد

         
بـــوی بـــــاران تـــــازه مـی آیــد   
     

                                        

   نکنــــد بـــوی چشم تــر بــاشد

       
سخنی از وفــــــا شنیده نشــد    
   

           
نکنــــد گـوش خلق کـــر بــاشد

                 
نکنــــد عشق در بــرابــر عقـــل  
  

                       
دست از پـــــا درازتــــــر بـــاشد

و در آخر

 ای دوست چه پرسی تو که سهراب کجا رفت؟

   سهراب سپهری شد و سر وقت خدا رفت

     او نور سحر بود کزین دشت سفر کرد

        او روح چمن بود که با باد صبا رفت

 تکه شعری از سهراب سپهری :

 من اناری را می کنم دانه

    به دل می گویم

       خوب بود این مردم دانه های دلشان پیدا بود . . .